O kasane-irome AI

 

Kasane-irome AI 藍 = indygo / 青藍 seiran  / indigo + chabrowy niebieski / 薄花桜 usuhanazakura / cornflower blue

Prawdopodobnie indygo (ai) jest najstarszym barwnikiem w historii ludzkości.

W Japonii ten kolor był zawsze bardzo lubiany.

Świadczy o tym m.in. ogromna ilość nazw w tej gamie kolorów, w większości zawierających w sobie ”ai” czyli indygo,  na przykład: fuka-ai, ai-tesu, koi-ai, kon-ai, naka-ai, asa-ai, ai-nezu, ai-iro, seiran (to inaczej czytany znak ai), futa-ai, shira-ai, ai-jiro.

Ponadto jest bardzo dużo nazw utworzonych na bazie słów: asagi, hanada, kon, katsu, które też oznaczają indygo czy różne niuanse odcieni niebieskiego.

Mamy także ciekawe nazwy, takie jak nando (”garderoba” – ciemne, zielonkawe indygo) , shirokoroshi (”zabijanie bieli”, czyli prawie biały błękit) lub kamenozoki (wpatrywanie się w kadź z barwnikiem – jasny błękit).

W starej literaturze japońskiej już od VIII wieku pojawia się mnóstwo tego typu nazw kolorów.

 http://blog.livedoor.jp/aiiropubinfo

”Japończycy są kreatywni w nazywaniu czegoś. Nadawali kolorom pseudonimy używając metody analogii. Ai (indygo) jest kolorem szczególnie bliskim Japończykom i dlatego ma bardzo dużo nazw.” – tak mówi farbiarz artystyczny Yukio Yoshioka.

W okresie Heian (VIII-XII w.) indygo było traktowane jako kolor szlachetny i tylko rodzina cesarza oraz wysokiej rangi arystokraci mogli zakładać ubiory farbowane w tym kolorze.

Natomiast w okresie Kamakura (XII- XIV w.) takie ubiory chętnie nosili samurajowie, ponieważ naturalne indygo ma działanie przeciwzapalne i dezynfekcyjne oraz wspomaga krzepnięcie krwi.

A w okresie Edo (XVII-XIX w.) niesamowicie rozpowszechniła się bawełna barwiona indygo, przez co stolica i wsie wyglądały jakby zafarbowane na niebiesko. . .

Do dziś przetrwała w Japonii technika farbowania tkanin naturalnym barwnikiem pochodzenia roślinnego aizome (藍染め) . Po japońsku ”ai 藍” ma także znaczenie miłość 愛i poznanie się 出会い – krótkie i piękne słowo.

Takie właśnie tło historyczne stoi za stworzeniem MakiMaki kasane-irone Ai 🙂

Utagawa Hiroshige Sandono – jedna z 69 stacjach Kiso kaido   歌川広重 木曽街道六十九次之内 三渡野

 

藍は、人類歴史の中で、最古の染料といわれている。

日本では歴史を通してとても愛されてきた色だ。

その証拠に、藍染めには濃淡、色の微妙なニュアンスの違いにより、本当にたくさんの名前がある。

例えば、「藍」がつく色名だけでも、深藍ふかあい、藍鉄あいてつ、濃藍こいあい、紺藍こんあい、中藍なかあい、浅藍あさあい、藍鼠あいねず、藍色あいいろ、青藍せいらん、二藍ふたあい、白藍しらあい、藍白あいじろ など。

また、浅葱、縹、紺、褐とそれがつく名前、おもしろいものでは、納戸、白殺し、甕覗など、ニュアンスが少し違うとまったく違う呼び名がそれは数え切れないほどある。

それらの呼び名は、平安時代の宮中の儀式や規則をまとめた書や、和歌、歌舞伎など、古今の文学の中に見られる。

   http://sho-aizome.com/aizomeao/

染織家の吉岡幸雄さんは、こう言っている。

「日本の人は、なぞらえることに優れてる。色をいろんなものになぞらえて、色にアダ名を付けて来たわけです。藍は特に親しみのある色なので、より多くそういう呼び方があるのです。」

手間ひまかけて染められた藍は、平安時代、皇族や上流階級のみが身につけられる高貴な色だった。

鎌倉時代には武士が好んで身につけた。藍に消炎や解毒、止血の作用があるからだ。

江戸時代には、浮世絵でも見るように、木綿を鮮やかに染める藍が庶民に普及し、江戸は藍色の町だったという。藍は、愛、出会いにも通じる響きを持つ、素敵な色だ。